La grande braderie de Lille.

Ja, het is weer zo ver: het eerste weekend van september. We zijn nog aan het overleggen of we deze avond nog gaan vertrekken en in de auto slapen (natuurlijk is dit om nog een parkeerplaats voor de auto te vinden. We opteren ook voor de trein tot Lille-Flandres. Het wordt vast nog wel eventjes overleggen.
Alle attributen liggen klaar:rugzak(die wordt op de borst gedragen), wollen sokken, goede bergbeklimmersbottinen, die geven steun bij het vele stappen.
Regenkledij gaat overbodig zijn, de 2 gsm's in het geval we mekaar kwijt geraken. Toilettepapier, dat zal weer in geen enkel toilette beschikbaar zijn, veiligheidsspelden om de geldbeugel aan de binnenkant van de t-shirt vast te maken,pleisters om op de bleinen te kleven, en voor de rest heel veel goede moed in de hoop van heel veel oude keukenschriftjes te vinden. Waar ik natuurlijk ook dringend naar op zoek ben zijn oude groentencatalogi.
We kunnen natuurlijk ook nog zondagmorgen zeer vroeg gaan, dan is het wel een stuk rustiger. Maar ik weet dat ik dan morgen gans de dag ga rondlopen met het gevoel dat alles gaat verkocht zijn en dat ik geen enkel "batje" meer ga kunnen doen. Eigenlijk zijn het zware beslissingen : zoveel tomaten die wachten om zaden van te nemen. Maar het leven bestaat niet alleen uit tomaten. Dit zal ik morgen wel niet zeggen wanneer ik per toeval een oud tomatenopkweek boek zou vinden.

Grote opkuis in de tuin.

Heel veel planten die het steeds goed gedaan hebben en onbeschut buiten stonden zijn nu wel zwaar aangetast door de aardappelplaag. Misschien is het ook een klein beetje onze eigen schuld. Te weinig tijd gehad om ze tweemaal per dag grondig na te zien. Eerst was het bezoek uit Tokio, dan overal rondrijden en in het engels zoveel mogelijk de juiste termen trachten te vinden om grote verzamelingen tomaten bij vrienden te tonen. Een bezoek aan onze vrienden bij Réagir, dan het Vrijbroekpark. Ja men kan niet alles doen. Eigenlijk zou men dagen moeten hebben die 36 uren duren. Nooit hadden wij twee jaar terug gedacht dat met pensioen zijn zo arbeitsintensief is. Hadden wij niet gezegd van het veel kalmmer aan te doen en regelmatig naar Nieuwpoort te gaan. We zijn 1 keer geweest en zelfs nog niet blijven slapen.
Dus is het nu volop opruimen in de tuin. De potten zijn bij mekaar gebracht, de slechte planten weg, zoveel mogelijk vruchten afgedaan. Nu nog iedere dag bladplukken omdat we heel veel valse meeldauw in de serres hebben.

Oogstfeesten in het Vrijbroekpark in Mechelen .

Wanneer men op de titel klikt kan men het ganse album met de fotos bekijken.
Het is achter de rug. Eigenlijk spijtig want het was geslaagd, nog beter dan vorig jaar. Het weer was prachtig, de bezoekers zeer enthousiast, een pluim voor de organisatie: ik vond het jammer dat het zo vlug gedaan was. Wel bezoekers gehad tot 19 uur. Ik was wel doodmoe, maar wel ontspannen. Een paar oude bekenden gezien en een gezellige babbel gehad. Meer en meer beginnen jonge koppels echt naar de oude goede smaken van tomaten te vragen, zo spontaan. Dus is onze missie dan toch aan het lukken? Ik denk het wel. De ster aan onze stand was een klein meisje, met blonde krulletjes. zij heeft zo intens genoten van de tomaten, het sap liep in kleine korte golfjes langs haar mondhoeken. Ik heb echt spijt dat ik van haar geen foto genomen heb. De ouders, een sympathiek jong koppel waren wel heel goed op de hoogte van de verschillende soorten tomaten. Zoiets doet deugd.

De commentaar van de festiviteiten in Voeren.

Alles is zeer positief verlopen. Opmerkingen waren er niet. De persartikels zijn zeer lovend. Nu nog afwachten hoe de video reportage gaat zijn. Ik weet dat er volgend jaar een nieuwe editie komt, naar het schijnt nog groter. Maar dat gaat allemaal deze winter een grondige voorbereiding krijgen. Er is ook weer belangstelling uit het buitenland.

De reis naar Réagir.

GELIEVE OP DE TITEL TE KLIKKEN OM REEDS EEN DEEL VAN DE FOTO ALBUM TE BEKIJKEN.
De reis is bijzonder goed verlopen. Toch enig zoekwerk moeten doen omdat men een grote omleiding moest volgen. Maar zo een GPS vind ik niet evident. Dan maar de kaart. Uiteindelijk hebben we een camionette van de Gendarmerie Nationale tegen gehouden en gevraagd om ons de weg te tonen. We zijn dus letterlijk onder escorte in de serres toegekomen.
De tomtenplanten staan er zeer verzorgd, zonder enige vorm van ziekte, en dragend in overvloed.Dus konden we heel veel fotos maken, vruchten afhalen, en dan natuurlijk onze babbel doen met de jongeren die er in opleiding zijn. Dit was een openbaring voor de Japanner.

De fotoreportage van het eerste tomaten-en vergetengroentenfeest in voeren.

Hier hoeft eigenlijk niet veel uitleg bij gevoegd te worden. Het is tijdens het festival. De allereerste fotos zijn met de journalisten van de krant Le Soir.
Gelieve op de titel te klikken om zo een paar fotos te kunnen bekijken.

Het eerste verslag van Voeren.

Er is zoveel te schrijven dat ik niet weet met wat ik eerst ga beginnen.
Ik weet het: met de organisatie te bedanken, te feliciteren: het was een geslaagd feest. Ik heb geen enkele opmerking, niets dan lof.
Wat onze Japanse gast overkomen is , dat is wel minder aangenaam. Hij werd op de trein bestolen in BXL ZUID. Al zijn foto en videocamera's zijn gestolen in de trein.
Die man is speciaal naar België gekomen om met tomatenverzamelaars kennis te maken en dan komt die zo iets tegen.
Er is een massa bezoekers geweest, ook veel nederlanders.
De pralines zijn in de smaak gevallen. Mijn franse "poulain" Franck en zijn kersverse echtgenote zijn in de wolken over de Belgische mentaliteit.
Angelo heeft meer dan zijn best gedaan om aan iedereen uitleg te geven. De pers had ook belangstelling: dus het was een reuze feest.
Op naar 2008.

De avond voor de grote gebeurtenis.

We zijn bijna klaar. De naamkaartjes nog aan het afprinten, door de platifieermachine halen en zeker niets vergeten en dan alles in de camionette nog brengen. De pralines zijn afgewogen, strikje rond het zakje en die zijn al weg. Ze zijn zeer zeer lekker. 10 verschillende: allemaal met een vulling op basis van tomaten. Maar wel 10 verschillende, dus het zal echt een bijzonder lekkere verrassing worden. Ik ben echt benieuwd wat de buitenlanders hiervan gaan zeggen. Ik zou al willen doorrijden, maar dat zou wel te gek zijn. Eerst nog een paar uurtjes trachten te slapen, hoewel , toch wel serieus zenuwachtig. Maar ja , naar het schijnt zijn artiesten ook zenuwachtig voor ze gaan optreden. Ik moet Angelo echt bewonderen voor zijn doorzettingsvermogen. Die doet maar steeds verder zonder op te kijken.
Als bezoeker van een tentoonstelling heeft men echt het besef niet hoeveel werk dat men aan dergelijke tentoonstellingen besteed.Gelukkig is er af en toe een goed biertje hier van Vicaris, een streekbier dat hier bij ons een straat verder gebrouwen wordt.
Ik ga vanaf woensdag, na het bezoek van onze buitenlandse gast, een paar tomatenbereidingen maken met Vicaris en met Vicardin. De Vicaris praline bestaat ook al. Nu de 10 verschillende tomatenpralines en nu op naar een tomatengeitenkaas. Er zijn hier inde buurt twee zeer goede geitenboerderijen met bijhorende winkeltjes. Daar ga ik toch eens een bezoekje brengen.

De spanning stijgt.

En dat is niet voor die tentoonstelling in Sint-Maartensvoeren hoor, zeker niet. Maar ja er komt daar toch groot bezoek en ik moet mij daar over ontfermen. dus!stay cool and het zal wel lukken. Door weer een ganse zomer op mijn Ikea klompen te lopen kan ik weer niet in mijn zondagse schoenen. Het begint al goed. Met mijn fototoestelletje Canon Digital IXUSi zo groot als een half pakje sigaretten zal ik ook niet al te veel moeten stoeffen. Wie weet met wat een groot geval met lenzen komt die naar die tentoonstelling. ik heb het wel nog een beetje moeilijk om gans de geschiedenis zo vlug nog onder de knie te krijgen. ik hoop dat ik mij niet van belangrijke namen vergis. Als die maar niet vraagt om thee te gaan drinken, dat is nu echt het enige wat ik niet lust. Zelfs nog geen rozzenbottel met 2 kg appesienen in en een scheut rum.
Ach we zien wel wat het gaat worden. Ik zal het vanaf dinsdag wel vertellen. Maar ja eerst gaan we nog naar Frankrijk.
En dat is een lange reis. Wat ga ik allemaal vertellen? Dat ik dikwijls bootschappen doe bij aldi en bij Lidl, daar gaat die niets van afweten want ik heb juist gezien dat die 2 nog geen filialen hebben in Azië. Over het overdreven vangen van tonijn, neen, dat is een belediging. Ah, ik weet het al : over bonsaiboompjes , maar daar ken ik totaal niets van.
Misschien over hun spoorwegen. Ooit eens een reportage gezien dat die zo modern zijn, en ik dacht de snelste van gans de werled. Zal die blij zijn als die hier met ons treintjes mag rijden. Die gaat de koeien in de weide kunnen tellen ipv . van ze zien voorbij te vliegen. Ik weet zlefs niet of ze daar met een gewone couvert eten. Ja, ik ga in ieder geval niet met stokjes eten, dan zit ik uren aan tafel, zie scheel van de honger, want ik kan die stokjes niet op de gepaste manier tussen mijn vingers knellen.
Vandaag het eerste tomatenfestival in Sint-Maartens Voeren aan het voorbereiden geweest. Je moet zoiets meemaken om te beseffen hoeveel werk zoiets vraagt.
Al mijn tomaten van de eerste tot de laatste zitten volledig onder het basaltpoeder. Ja, ik ga nu niet iedere vrucht beginnen onderdompelen in water, dan overleven zij de reis van 120 km niet. Nu enkel nog hopen dat het zondag mooi weer gaat zijn. Ja, we kunnen ook niet gissen over het verloop van deze gebeurtenis, want een eerste maal is alijd een grote gok.

Zaden oogsten.

Als er nu iets is waar ik een hekel aan heb dan is het wel aan zaden oogsten van tomaten. Deze morgen begonnen om 7 uur, met als achtergrond muziek het kraaien van mijn hanen. De ene al wat hogere tonen aanslaand dan de andere, er zit echter ook een zware bass tussen, de sukkelaar.
Om mezelf moed in te pompen dan maar begonnen op de tonen van een cd van Arno. Een gekochte versie geen piraaterij.
Lieters koffie om de moed erin te houden, maar het baat maar niet. Ja, koffie is ook zo super sterk, dus maar naar het lichtere genre en beter naar het melancholique overstappen qua muziek: Serge Regiani: mijn wilde jaren 60.
Wat klinkt dit toch poëtisch, krijg ik er als het ware kippenvel van. Eventjes de krop in de keel doorspoelen met een frisse Palm. Hoe zijn die jaren toch voorbij gevlogen: waar zijn mijn princiepes die ik toen zo erg kon verdedigen nu allemaal gebleven? Ik was tegen het kapitaal, ik was tegen de oorlog in vietnam, ik was tegen zo heel veel. Ik heb nog straten helpen opbreken, heb last gehad met de CRS maar ik ben toch al 35 jaar aan de zijde van een parketmagistraat. Ben ik mijn ideën niet trouw gebleven? Ben ik daarom een afvallige? De liefde voor alles wat franse chansons aangaat is gebleven, ook de liefde voor het eten en het drinken, de liefde voor de tuin is erbij gekomen en mag erbij blijven. De liefde voor één man : nog altijd.

Iedere dag wordt het picasa fotoalbum langer en langer.

Gewoon op de titel klikken en eventjes geduld hebben .

Augustus is wel merkelijk beter dan juli

Vandaag zeer veel foto's kunnen maken in de serres en in volle grond. Alle soorten zijn nog niet rijp. Als het mooie weer blijft dan gaat het wel lukken. Het zware werk moet nu nog komen. Het nemen van de zaden. Dat is echt met zoveel soorten opletten geblazen.
Graag eventjes op de titel klikken en de fotoalbum in picasa is zichtbaar.
Het zal wel winterwerk worden om nu nog de namen van de soorten aan te vullen.