Een dag aan zee.

Prachtig weer, blauwe hemel, de zee schittert als een spiegel, weinig volk, ideaal om een dagje uit te rusten.
Het is nu middag en ik heb maar één vurige wens: zo vlug mogelijk terug naar huis en in mijn serres kruipen.
Dagen op voorhand heb ik aan deze uitstap gedacht. Plannen gemaakt, het zal fietsen, wandelen, terrasje doen worden. De buren die ik na maanden tegenkom hebben een echte metamorphose ondergaan. Rennersuitrusting, dure fietsen, drinkbus en hier en daar iemand met iPodoortjes. Senioren gaan mee met de moderne tijden. Enkel ik hink achterop, ik blijf mijn leeftijd trouw. Geen flashy rennersbroek, geen pasteltinten oogschaduw en zeker geen haardos met verschillende tinten. Bij mij pure nature. sedert jaren mijn pagekop en mijn eeuwig trouwe Hermes foulard.
Dus het aftellen kan beginnen om terug naar huis te gaan.
Toch nog eventjes een terrasje doen met de buren. Het gespreksonderwerp: wat zijn zo de dagdagelijkse bezigheden van de gepensioneerde? Zeer variabel: van fitness, haarkapper- en schoonheidssalons, al of niet reizen naar exotische bestemmingen. Geen woord over computerlessen en nog minder over tomatenkweken. Dus het ligt op mijn tong om met geur en kleur te vertellen hoe aangenaam het aanvoelt om met mijn blote handen in de visafval te zitten, om de kwalteit van de potgrond te betasten, om brandnetels uit te doen ,om op dievenjacht te gaan.
Maar de jarenlange periode aan de zijde van een parketmagistraat heeft mij geleerd:
horen, zien en zwijgen.
In het frans klinkt dit nog mooier: la parole est d'argent , le silence est d'or.